خداشناسی اجتماعی
خداشناسی اجتماعی
جامعه بعنوان قلمرو تمدن و تاريخ بشری در آن واحد هم می تواند عرصه گمشدگی فرد باشد و هم رشد و
هدايت. قرآن کريم مؤمنان را از پيروی از اکثريت جامعه يعنی روح حاکم بر مردمش منع نموده و اين پيروی را منجر به ضلالت می داند. جامعه يکی از مهمترين زمينه های از خود بيگانگی افراد و نيز يکی از جبرهای
حاکم بر فرد می باشد. هر فردی در رابطه با سائر افراد جامعه تجزيه و تحليل می رود و بدينگونه مسخ و بی
هويت می گردد و اين همان ضلالت است. مؤمنان بايستی در حين حضور در جامعه مراقب اين تناسخ روح خود باشند. در يک ضرب المثل فارسی به زبان ساده راز مصونيت فرد در جامعه بيان شده است: خدا يکی، يار يکی، دل يکی، دلدار يکی. و اين راز خداپرستی در جامعه است. کسی که می خواهد به همه دل بدهد و بقول معروف با همه باشد و دل همه را بدست آورد محکوم به گمشدگی و تباهی و تناسخ روح است. فقط کسی که دل به يکی دارد که آن يکی هم بی شک کسی جز امام هدايت و يار صديق نيست می تواند در جامعه بماند و رشد کند و بی هويت و پوچ نشود. جامعه بزرگترين دشمن دل و دين و هويت و سعادت فرد است مگر اينکه فرد در جامعه در جستجوی يک يار صديق به مثابه امام هدايت خود باشد. و فقط تحت الشعاع نور وجود او می تواند گم نشود. همه گمشده ظلمت جامعه و مدنيّت هستند الا کسی که دل و اعتقاد و اراده به يک نفر دارد. چنين کسی می تواند خدا را در ميان خلق درک کند و در ميان مردم دل و دين و اراده از کف ندهد. مخلصين و عارفان و صديقين به مثابه نور خدا و يگانگی در ميان مردم هستند و مظهر «هو» در روابط من–توئی می باشند و قلمرو هويت فرد در جمع.
دائرةالمعارف عرفانی جلد ۵ ص ۲۷۴
استاد علی اکبر خانجانی
برچسب ها: ضرب المثل , خداشناسی , جامعه , مسخ ,
[ بازدید : 121 ] [ امتیاز : 3 ] [ امتیاز شما : ]